Open letter to mister Putin

We don’t know each other yet; we have never seen or talked to each other. That’s why I want to introduce myself first: my name is Ruben and I am a people’s photographer. I travel the world to capture humans in their purity and authenticity. This I do with the idea in mind that every human is worthy to be portrayed in a dignified manner.

During each portrait session I search for the inner self of the person who’s sitting across me. A process, which starts by looking each other in the eyes to really see one another. During this process I try to give words to what I discover. I always see beautiful features of worth, even if those are damaged.

Now, since you are often in the news, I ask myself what your inner self looks like. I have looked you in the eye through online pictures in which you look straight into the camera. I must admit I found it extremely difficult to spot any sort of dignity in your eyes. My vision, is without doubt, clouded by the images of this terrible war.

Images of bombed houses, schools and a theater full of citizens seeking shelter. A pregnant woman, who had to be taken away, injured, after a rocket hit the clinic. A man, who steps out of his car and raises his hands in innocence and gets shot down. Women and children, who have to flee the violence without husband and father.

And also, images of young Russian soldiers, who discover that this mission isn’t a training exercise, but a war. Millions of Russians who are being lied to and are not allowed to see the reality of this conflict. Protestors, who will undoubtedly go to prison for a very, very long time. Mothers who have to bury their sons, because they were killed in action.

Words are not enough to describe what I see: darkness, evil. And yet, I want to try: somewhere, deep inside you, there must be a piece of worthiness to be found? Maybe I’m trying too hard: believing that every human matters and is worthy. It seems an impossible task and I ask myself where it went wrong.

During my search I found this portrait of you. You must be around ten years old, or so I estimate. Again, I look you in the eyes, hoping to understand something of your inner self. As I look a little closer it becomes clear: I am looking into the eyes of a child. A vulnerable and broken child, which once was innocent, pure and worthy.

I see a child, which early in its life has been confronted with the consequences of war. A child, that has been bullied and grew up in poverty in the slums of Leningrad. A child that comes from a broken family, with a father, who has returned injured from war. And a mother with only one son left. Her other two children died young.

Was this where your last piece of dignity has fallen, crumbled until nothing was left? I want to know, understand and fathom, that is why I invite you to my studio tent. At the Museum of Humanity are two chairs, placed opposite of each other. When the time comes, we can look each other in the eyes here and who knows… maybe we’ll find that last piece.

I am hopeful and optimistic…
Because I know that that last piece can be the start of recovery.
There is a way back, it is not too late.
It starts with believing, hoping, loving…

Ruben Timman
Photographer and founder of Museum of Humanity

We kennen elkaar nog niet; we hebben elkaar nooit ontmoet of gesproken. Daarom stel ik me eerst even aan u voor: mijn naam is Ruben en ben mensenfotograaf. Ik reis de wereld over om de mensheid zo puur en echt mogelijk in beeld te brengen. Dit doe ik vanuit het idee dat elk mens het waard is om waardig in beeld te worden gebracht.

Bij elke portretsessie ga ik op zoek naar de binnenkant van de mens die tegenover mij zit. Een proces dat begint met elkaar in de ogen kijken om zo elkaar echt te ontmoeten. Tijdens dit proces probeer ik woorden te geven aan wat ik ontdek. Bijna altijd zie ik prachtige kenmerken van waardigheid, zelfs als die is aangetast.

Nu u veel in het nieuws bent, vroeg ik me af hoe úw binnenkant eruitziet. Ik heb u in de ogen gekeken op online beelden waarop u recht in de camera kijkt. Ik moet bekennen dat ik het verrekte ingewikkeld vond om waardigheid in uw ogen te ontdekken. Ongetwijfeld is mijn blik vertroebeld door de beelden van deze verschrikkelijke oorlog.

Beelden van gebombardeerde huizen, scholen en een theater vol schuilende burgers. Een hoogzwangere vrouw, die verwond wordt afgevoerd na een raketinslag in de kliniek. Een man die uit zijn auto stapt, zijn handen in onschuld omhoog houdt en wordt neergeschoten. Vrouwen en kinderen die zonder echtgenoot en vader moeten vluchten voor het geweld.

En ook beelden van jonge Russische soldaten die ontdekken dat dit geen oefening is, maar oorlog. Miljoenen Russen die worden voorgelogen en niet mogen zien wat er echt gebeurt. Demonstranten die voor ongetwijfeld lange, lange tijd in de gevangenis belanden. Moeders die hun zonen moeten begraven omdat ze gesneuveld zijn aan het front.

Woorden schieten tekort om te beschrijven wat ik zie: de duisternis, het kwaad. Toch wil ik het proberen: ergens diep verborgen in u moet toch een stukje waardigheid te vinden zijn? Ik wil het misschien te graag: geloven dat elk mens ertoe doet en waardig is. Het lijkt een onmogelijke opgave, waarbij ik mij afvraag waar het mis ging.

In mijn zoektocht vond ik dit portret van u. U bent hier een jaar of tien, zo schat ik in. Opnieuw kijk ik u in de ogen, in de hoop iets van uw binnenkant te begrijpen. Als ik iets langer kijk dringt het tot mij door: ik kijk in de ogen van een kind. Een kwetsbaar en gebroken kind dat ooit onschuldig en puur en waardig was.

Ik zie een kind dat al vroeg in aanraking kwam met de gevolgen van oorlog. Een kind dat gepest werd en opgroeit in armoede in de sloppenwijken van Leningrad. Een kind uit een gebroken gezin, met een vader die verwond terugkomt uit de oorlog. En een moeder met nog één zoon. Haar twee eerste kinderen zijn jong gestorven.

Zou hier uw laatste stukje waardigheid gesneuveld zijn, afgebrokkeld tot er niets meer was? Ik wil het weten, begrijpen en doorgronden, daarom ik nodig u uit in mijn studiotent. In Museum of Humanity staan twee stoelen, recht tegenover elkaar. Als het zover is kunnen we elkaar hier in ogen kijken en wie weet… vinden we dat laatste stukje.

Ik ben hoopvol en optimistisch...
Want ik weet dat dat laatste stukje het begin kan zijn van herstel.
Er is een weg terug, het is nog niet te laat.
Het begint met geloven, hopen, liefhebben...

Ruben Timman
Fotograaf en oprichter Museum of Humanity

Image: Kremlin.ru